Αιδεσιμώτατοι και Σεβασμιώτατοι αδελφοί Αρχιεπίσκοποι, σεβάσμιοι Αρχιμανδρίτες, Ηγούμενοι και Πατέρες, μοναχοί και μοναχές,

Αξιότιμοι κυρίες και κύριοι: Πρόεδρε της Δημοκρατίας της Σερβίας κ. Αλεξάνταρ Βούτσιτς, αντιπρόσωπε της Σερβικής Προεδρίας της Βοσνίας και Ερζεγοβίνης, κ. Μίλοραντ Ντόντικ, Πρόεδρε της Σερβικής Δημοκρατίας κα Ζέλκα Τσβιγιάνοβιτς, Πρωθυπουργέ της Σερβικής Δημοκρατίας κ. Ράντοβαν Βίσκοβιτς, κύριε Αρχηγέ και εκπρόσωποι του Γενικού Επιτελείου Στρατού της Σερβίας,

Εξοχώτατε Αποστολικέ Νούντσιε στη Σερβία κ. Λουτσιάνο Σουριάνι, Σεβασμιότατε Αρχιεπίσκοπε Καθολικών Βελιγραδίου κ. Στάνισλαβ Χότσεβαρ, Σοφολογιότατε Μουφτή Σερβίας κ. Γιουσουφσπάχιτς,

Κυρίες και κύριοι, υπουργοί της κυβέρνησης της Δημοκρατίας της Σερβίας και της Σερβικής Δημοκρατίας, εκπρόσωποι του σερβικού λαού στο Μαυροβούνιο, τη Βόρεια Μακεδονία και την Κροατία, εκπρόσωποι της Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών και Τεχνών, εκπρόσωποι του Ιδρύματος Μάτιτσα Σρπσκα (Матица српска), εκπρόσωποι της Εβραϊκής κοινότητας, εκπρόσωποι φίλων χωρών,

Αγαπητοί φίλοι, εν Χριστώ αδελφοί, τέκνα πνευματικά τού Αγίου Σάββα,

Με βαθιά κατάνυξη και δέος, αποδέχομαι σήμερα το γεγονός ότι με αυτή την Αρχιερατική Θεία Λειτουργία, η οποία είναι τέλεια στα μάτια, το μυαλό και την καρδιά μας, ως ανάξιος, με την Πρόνοια του Θεού και την ευγενική συγκατάθεση των εν Χριστώ αδελφών μου, των Αγίων Πατέρων και Ιεραρχών, υψωμένος στο ιερό θρόνο του Αγίου Κυρ Σάββα – όπως τον αποκαλούν οι εμπνευσμένοι αγιογράφοι του Μεσαίωνα – στο θρόνο της μεγάλης αρχιεροσύνης, στον οποίο θα έπρεπε να κάθεται άξιος κοινωνός της αποστολικής διακονίας.

Προσεύχομαι στον Θεό και ζητώ από όλους εσάς στήριξη εν προσευχή και εμπράκτως, ώστε, το μεγάλο και ιερό έργο που μου τέθηκε, να κρατήσω στους αδύναμους ώμους μου με αξιοπρέπεια και χαρά,  υπακούοντας στο θέλημα της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας μας! Ως ο 46ος κατά σειρά πατριάρχης και ο 57ος επικεφαλής της Αγίας μας Εκκλησίας, να είμαι έστω και στο ελάχιστο άξιος  κληρονόμος των μεγάλων και αγίων προκατόχων μου· κατ’ αρχάς των δώδεκα Aρχιεπισκόπων, με αρχιποιμένα τον Άγιο Σάββα, οι οποίοι ηγήθηκαν της Ιεράς μας Εκκλησίας από το 1219 έως το 1346. Στη συνέχεια, δώδεκα αρχιποιμένες, μεταξύ των οποίων οι έξη στέφθηκαν αγιωνυμίας και κοσμούν το συναξάρι της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ποίμεναν τον σερβικό λαό μέχρι την πρώτη κατάργηση του Πατριαρχείου του Πεκίου. Επίσης, οι προκάτοχοί μου είναι οι μεγάλοι στυλοβάτες του Πατριαρχείου της Σερβίας – ο Μακάριος Σοκόλοβιτς, ο αναστηλωτής της εκκλησίας περί του 1557 και ο Ντιμιτρίγιε Παβλόβιτς, περί του 1920. Τέθηκα για να διατηρώ και να κρατάω ζωντανή τη μνήμη του έργου, της θυσίας, πολλές φορές και του μαρτυρίου για την Εκκλησία του Θεού, την οποία υπέστησαν οι άγιοι προκάτοχοί μου, ο Γαβριήλ Ράγιτς, ο Λουκιανός Μπογκντάνοβιτς, ο Βαρνάβας Ρόσιτς, ο Γκαβριήλ Ντόζιτς και ο Βικέντιος Προντάνοφ. Και πόσο μεγάλο είναι το αναίμακτο μαρτύριο των μεγάλων ιεραρχών της εκκλησίας της Σερβίας; Το γνωρίζουν μόνο ο Θεός και εκείνοι. Στην πνευματική κληρονομιά όλων μας, σεβαστοί πατέρες, αγαπητοί αδελφοί, υπάρχει ένας υψηλός στόχος ζωής: να ακολουθήσουμε τα βήματα της σοφίας του Πατριάρχη κ.κ. Γερμανού, να ακολουθήσουμε τα βήματα του Πατριάρχη κ.κ. Παύλου και να είμαστε παιδιά του Πατριάρχη κ.κ. Ειρηναίο στο μεγάλο κατόρθωμα της ειρήνης!

Έχοντας όλα αυτά υπόψη, ενώπιον του ζωντανού Θεού και της πληρότητας της Εκκλησίας του Θεού, ενώπιον όλων όσων συμμερίζεστε το κάλεσμα εκ των άνω, ειλικρινά, σύμφωνα με την αρχέγονη εμπειρία της ουράνιας σάλπιγγας του Αγίου Αποστόλου Παύλου, ομολογώ ότι δεν έχω τίποτα για να καυχηθώ, εκτός από τις αδυναμίες και τις αμαρτίες μου. Ωστόσο, αυτό δεν με γεμίζει με απελπισία, αλλά με μια ήρεμη ελπίδα ότι οι προσευχές και οι ικεσίες όλων σας, και κυρίως η προσευχητική μεσολάβηση του πνευματικού μου πατέρα, κ. Ειρηναίου, Επισκόπου της Μπάτσκας, και με τις προσευχές των αδερφών μου από την ιερά, μοναχική και επισκοπική οικογένεια του Κόβιλ, θα βοηθήσουν πάνω μου να φανεί η πνευματική αλήθεια, την οποία μας μετέδωσε ο Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν. Ο ίδιος ο Κύριος κάποτε τον παρηγόρησε, λέγοντάς του: “ἀρκεῖ σοι ἡ χάρις μου· ἡ γὰρ δύναμίς μου ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.” (Κορ. 12: 9). Αυτά τα λόγια με ενθαρρύνουν, επίσης, να πάρω στους ανήμπορους ώμους μου τον άγιο και βαρύ σταυρό της πατριαρχικής διακονίας και στηριζόμενος στην χάρη και την βοήθεια του αιωνίου Αρχιερέως και Αγωνοθέτη Χριστό να ξεκινήσω την ανάβαση στον όρο των μακαρισμών του Χριστού, που διαφωτίζονται από τις ακτίνες του αληθινού φωτός που καθαρίζει και αγιάζει. Με ιερό δέος αντικρίζοντας το ύψιστο αυτό Μυστήριο και έχοντας επίγνωση του πλήθους των καθηκόντων, στα οποία πρέπει να ανταποκριθούμε από κοινού, ξέρω ότι τον ανήφορο θα τον κάνει ευκολότερο η δύναμη και η βοήθεια του Πνεύματος Αγίου και Παρακλήτου, που πνέει όπου θέλει και η δύναμη του Ευαγγελίου του Χριστού που μπορούμε τα πάντα εν αυτό.

Με αυτή τη διάθεση, θέλω πρωτίστως η Αγία Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας μας, όπου  εκτείνεται και υπάρχει, να ζήσει γεμάτη ζωή· ο κάθε ορθόδοξος χριστιανός να ζει την αληθινή ελευθερία – την εν Χριστώ ελευθερία, και ότι οι αξίες του Ευαγγελίου να αποτελούν την καθημερινότητα όλων των Ορθοδόξων Χριστιανών, γιατί αυτός είναι ο μόνος δυνατός τρόπος για να μαρτυρήσουμε την αλήθεια που πρέπει να αποτελέσει γέφυρα για όλους εκείνους που λαχταρούν, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, αναζητώντας την. Καλούμαστε να είμαστε  το αλάτι της γης, σύμφωνα με τα λόγια του του Κυρίου μας, και αν σε αυτή τη δύσκολη εποχή δεν είμαστε άξιοι μιας τέτοιας υπέρτατης κλήσης, πώς τότε – Πατέρες, αδελφοί και αδελφές – θα αλατιστεί ολόκληρη η γη;

Ο Χριστός είναι, με μια λέξη, το μέτρο όλων των πραγμάτων, είναι η Κινητήρια δύναμή μας, αλλά είναι και ο καθρέφτης μας. Μετράμε τον εαυτό μας σε σχέση με Εκείνον και μετριόμαστε από αυτό. Επομένως, η πατριαρχική προσφορά και διακονία θα πρέπει να βασίζεται πρωτίστως στην πνευματική εμπειρία των αγίων του Θεού ανθρώπων, στη σχέση τους με το μοναδικό καινό κάτω από τον ήλιο – τον Θεάνθρωπο Κύριό μας, τον Σωτήρα των ψυχών και των σωμάτων μας, τον Σωτήρα όλου του κόσμου και όλης της κτήσης. Ενωμένοι καλούμαστε να κρατήσουμε ζωντανό αυτό το βίωμα, που συγκεντρώνεται και μεταφέρεται στην εκκλησιαστική παράδοση. Όμως, όχι μόνο να το φυλάξουμε, αλλά και να το μεταφέρουμε σε πράξη, να είναι επίκαιρο, διαχρονικό και σύγχρονο ταυτόχρονα. Ας μας εμπνεύσουν τα θεόπνευστα λόγια του Αποστόλου Παύλου: Γνωρίζω δὲ ὑμῖν, ἀδελφοί, τὸ εὐαγγέλιον ὃ εὐηγγελισάμην ὑμῖν, ὃ καὶ παρελάβετε, ἐν ᾧ καὶ ἑστήκατε, δι᾿ οὗ καὶ σῴζεσθε, τίνι λόγῳ εὐηγγελισάμην ὑμῖν εἰ κατέχετε, ἐκτὸς εἰ μὴ εἰκῆ ἐπιστεύσατε. παρέδωκα γὰρ ὑμῖν ἐν πρώτοις ὃ καὶ παρέλαβον, ὅτι Χριστὸς ἀπέθανεν ὑπὲρ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν κατὰ τὰς γραφάς ( Α Κορ. 15 : 1-3).

Αυτό είναι το βασικό καθήκον της Εκκλησία, αυτός ο ρόλος της στον κόσμο και τα αναφερθέντα, ως προϊόν αυτού του πρωταρχικού προσδιορισμού, θα φωτιστούν από τον ίδιο τον Σταυρό και την Ανάσταση του Κυρίου. Αν όλα τα έχουμε, αλλά αυτό όχι, τότε όλα είναι μάταια, ενώ αν αυτό το έχουμε, τότε κερδίσαμε τα πάντα.

Για τον λόγο αυτό είναι σημαντικό, αδελφοί και αδελφές, να κατανοήσουμε και να νιώσουμε τη δύναμη της Εκκλησίας που ζει και μαρτυρά την ειρήνη, ευαγγελίζοντάς την σε όλους τους λαούς και όλους τους ανθρώπους με καλή θέληση. Σε όλα τα έθνη – επαναλαμβάνω, γιατί κάθε άνθρωπος δημιουργήθηκε κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού και όλοι καλούμαστε να είμαστε ένας εν Αυτόν, τον Θεό και Σωτήρα ημών. Δεν δύναται να οικειοποιηθούμε τον Χριστό και να πούμε ότι ο Χριστός είναι αποκλειστικά δικός μας, και για αυτό τον λόγο είμαστε καλύτεροι από τους άλλους. Αν ανήκουμε σε Εκείνον, τότε προσπαθούμε δια μέσου Εκείνου, ο καθένας να χωράει στην καρδιά μας ως πλησίον μας. Είθε η καρδιά μας να είναι ένα μέρος όπου, ακριβώς επειδή κατοικεί εκεί ο Χριστός, χωράει όχι μόνο ο καθένας, αλλά υπάρχει μια θέση για όλους όσους ζουν μαζί μας εν αγάπη και πίστη. Ο Χριστιανικός Θεός είναι, όπως τον αποκαλεί με ακρίβεια ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης. Και η ειρήνη, όπως όλοι γνωρίζουμε καλά, είναι μια προϋπόθεση ενότητας στην αγάπη και ένας τρόπος υπέρβασης των καταστροφικών δυνάμεων του σχίσματος και της διχόνοιας, της σύγκρουσης και του μίσους.

Σήμερα, δυστυχώς, ζούμε σε μια εποχή στην οποία η ειρήνη και η ενότητα στην Εκκλησία του Θεού, από την ανθρώπινη πλευρά της, κλονίζονται. Είτε συμβαίνει πολύ μακριά από εμάς είτε είναι μέρος της εκκλησιαστικής μας πραγματικότητας, όλοι καλούμαστε να προσφέρουμε στην ειρήνη και την ενότητα. Ο απόστολος μας προτρέπει με τα λόγια: «Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ.» (Α Κορ. 1:10).

Για τον άνθρωπο του οποίου οι πνευματικές αισθήσεις έχουν σκληρύνει για τα πνευματικά μηνύματα του Ευαγγελίου του Θεού αυτό μπορεί να σημαίνει ότι καλούμαστε να απαρνηθούμε τον εαυτό μας και την ελευθερία μας. Όχι, ο λόγος του Αποστόλου μας καλεί σε μια εν ελευθερία μεταμόρφωση. Ο Απόστολος μας καλεί σε μεταμόρφωση του λόγου και του βίου, διά του λόγου του Κυρίου, και σε εν Χριστώ μετάνοια, να μην ομιλούμε μαθητευόμενοι από την σοφία του κόσμου τούτου, αλλά να κηρύττουμε διδασκόμενοι από το Πνεύμα το Άγιο. Και όπως λέει – τα πνευματικά πνευματικώς ανακρίνονται. Καλούμαστε λοιπόν να έχουμε πνευματικά επιχειρήματα, πνευματικά πνευματικώς ἀνακρίνοντες, και όχι με λόγια και εμπειρία και δύναμη που απορρέει μόνο από αυτόν τον κόσμο. Θα ήθελα ο ίδιος ταπεινά να οδεύω σ’αυτό το μονοπάτι, με την βοήθεια του Θεού και όλων ὑμῶν, και δεν τολμώ να πω, εντρέπομαι, αλλά θα το εκφράσω: να καθοδηγήσω την Εκκλησία όπως μου έχει ανατεθεί.

Η αποστολή της Εκκλησίας είναι να οικοδομήσει ειρήνη και αμοιβαία εμπιστοσύνη, με τη δύναμη της εν Χριστώ ειρήνης που δόθηκε στην Εκκλησία. Είπεν ο Κύριος: «Εἰρήνην τὴν ἐµὴν δίδωµι ὑµῖν!». Αν έχουμε την ειρήνη του Θεού μέσα μας, θα συμφιλιωθούμε με τον άλλον άνθρωπο, με τη ίδια την φύση και θα βρούμε ειρήνη με τον εαυτό μας. Με μια λέξη, θα είμαστε ευαγγελιστές της ειρήνης. Η συμβολή μας δεν έγκειται στο τι κάνουμε, αλλά πρωτίστως στο τι είμαστε. Επομένως μέσα από αυτό που είμαστε, θα πράττουμε αυτό που πρέπει. Ένας τέτοιος μεγαλειώδης στόχος, Πατέρες, αδελφοί και αδελφές μου, είναι άξιος για να ζήσουμε γι’ αυτόν, ακόμα και να δώσουμε τη ζωή μας γι’ αυτόν.

Ταυτόχρονα, έχουμε επίγνωση του ότι το πνεύμα της διχόνοιας, ή μάλλον ο δαίμονας της πόλωσης και των αντιπαραθέσεων των πολιτικών συμφερόντων, μεταμφιέζεται σε ρούχα ευλάβειας και σπέρνει ψεύτικα λόγια σε μορφή ευσέβειας, σκορπώντας τον δηλητηριώδη αέρα του μεταξύ των Ορθόδοξων Χριστιανών ανά τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένων ημών, και εδώ και στην διασπορά. Γι’ αυτό θα ήθελα να υπενθυμίσω πρώτα στον εαυτό μου και έπειτα σε όλους εσάς, για άλλη μια φορά την φωνή του Αποστόλου, στην Επιστολής προς τους Κορινθίους Α Κορ. 1,10: «καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοΐ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ.» Αυτά τα λόγια του Παύλου: «ὁ δὲ θεὸς τῆς ὑπομονῆς καὶ τῆς παρακλήσεως δῴη ὑμῖν τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν ἵνα ὁμοθυμαδὸν ἐν ἑνὶ στόματι δοξάζητε τὸν Θεὸν καὶ πατέρα τοῦ κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», θα είναι ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα για μένα, στα οποία θέλω να αφιερώσω όσο χρόνο μου δίνεται στην θέση της πατριαρχικής μου διακονίας και με τις λιγοστές δυνάμεις που διαθέτω. Για να εκπληρώσω αυτό το έργο, θα τηρήσω σθεναρά την συγκρότηση της Εκκλησίας, όπως την εφύλαξε η Ορθοδοξία, έχοντας ως θεμέλιο την Αγία Γραφή και διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι ένας ζωντανός οργανισμός που χαρακτηρίζεται από Σύνοδο, την συνάθροιση των Αγίων, η κοινωνία ουρανού και γης, που καλεί και χωρεί τους πάντες και τα πάντα, που δεν απορρίπτει τίποτα και κανέναν εκ των προτέρων για οποιοδήποτε επίγειο και πρόσκαιρο λόγο βασισμένο σε απλοϊκά ανθρώπινα κριτήρια. Η Εκκλησία καλείται να συντάσσει, να συμπληρώνει και να ενώνει, και όπως έχω ήδη αναφέρει, υπηρετεί την ειρήνη και την ομόνοια μεταξύ των ανθρώπων. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πατριαρχική μου διακονία προς το Θεό και το λαό δεν θα ακολουθήσει δρόμους μερικών συμφερόντων, ούτε θα περιέχει στοιχεία σύγχρονης κομματοκρατίας και κομματικής εμπλοκής στην πολιτική. Ξεκινώντας από το γεγονός ότι η θέση του Πατριάρχου Σερβίας είναι η προσφορά και διακονία του πρώτου μεταξύ των ίσων, και ότι η Εκκλησία μας είναι μία, αγία και καθολική, θα προσπαθήσω – όπως το κατά δύναμιν έκανα μέχρι τώρα – να τηρήσω αυτό το πνεύμα ενότητας, σαν το πολυτιμότερο καρπό της θεάνθρωπης αμπέλου.

Οι σύγχρονες σχέσεις στην κοινωνία, καθώς και η σύγχρονη πολιτική, που κατανοούνται ως η αντιπαράθεση των διαφορετικών κομμάτων, συχνά τείνουν να προκαλέσουν πολλές δυσάρεστες σχέσεις και καταστάσεις και επιχειρήσεις. Την πολιτική, στην πρωταρχική της μορφή, δεν βλέπω σαν αγώνα μεταξύ των πλευρών που τον μόνο σκοπό έχουν την μεταξύ τους αντιπαλότητα.  Η πολιτική, στην αρχική της έννοια, όπως αυτή διαμορφώθηκε στην αρχαιότητα, ορίζεται ως μέριμνα για τα κοινά, ως φροντίδα του κοινού βίου. Όλοι οι πολίτες συμμετείχαν σε αυτή τη φροντίδα και όλοι μοιράζονταν την ευθύνη για την κοινωνία, για τα κοινά. Σ’ αυτό το υγειές είδος πολιτικής θα ήθελα να συμμετέχω, αισθάνομαι την υποχρέωση να συμμετάσχω, όπως την υποχρέωση έχει και ο κάθε άνθρωπος από την θέση που βρίσκεται και στον μέτρο που του αναλογεί.

Επί τη ευκαιρία, θα ήθελα στείλω την ευχή μου και τους χαιρετισμούς στους συμπατριώτες μας σε όλο τον κόσμο και να τους ευλογήσω με την δύναμη του Τριαδικού Θεού,  όπου και αν βρίσκονται, μαζί με τις προσευχές μου για την πνευματική ανάταση και υποστήριξή τους. Στις προσευχές μου πρώτα είναι οι Ορθόδοξοι αδερφοί μας, Σέρβοι, στο πολύπαθο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, οι οποίοι βρίσκονται σε αδιάσπαστη ομόνοια και ομοψυχία με τον λαό μας σε ολόκληρη τη Δημοκρατία της Σερβίας, αλλά και με τον πιστό λαό μας στο Μαυροβούνιο και τη Σερβική Δημοκρατία, Βοσνία – Ερζεγοβίνη στο σύνολό της, αλλά και σε όλες τις άλλες χώρες όπου είναι οι συμπατριώτες μας.

Πράγματι, το μεγαλύτερο μέλημα δικό μου και του συνόλου της Εκκλησίας μας, εξακολουθεί να είναι το πολύπαθο Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια, η πνευματική μας Ιερουσαλήμ, όπως το αποκαλούσε ο μακαριστός Πατριάρχης κ.κ. Ειρηναίος. Για τους Σέρβους, το Κοσσυφοπέδιο και τα Μετόχια δεν αποτελούν απλά ένα σύμβολο, έναν μύθο. Οι μύθοι ανήκουν στον κόσμο της φαντασίας και εκεί μπορούμε και να χάσουμε και να κερδίσουμε. Το Κοσσυφοπέδιο για μας τους Σέρβους είναι η διαθήκη, η παρακαταθήκη και αυτή η παρακαταθήκη του Κοσσυφοπεδίου είναι συνδεδεμένη με την Καινή Διαθήκη, που ως θεμέλιο έχει την αγιότητα. Ως εκ τούτου, για εμάς, το Κοσσυφοπέδιο είναι στην ουσία ένα νήμα, ένας ομφάλιος λώρος που μας συνδέει με το πνευματικό – ιστορικό λίκνο μας, με την ουσία της ταυτότητάς μας. Είμαστε το Κόσοβο και το Κόσοβο είναι μέσα μας, στα ιερά μας, στο κυριλλικό αλφάβητο και στον όρκο του Αγίου Λαζάρου. Το Κόσοβο είναι η καρδιά της Σερβίας, λέει το σύγχρονο τραγούδι που λέει η νέα γενιά, και η καρδιά, σύμφωνα με τους Αγίους Πατέρες, είναι το όργανο της ζωής και της αγάπης. Έτσι το Κόσοβό μας χωράει τους πάντες. Ο καθένας μπορεί και πρέπει να χωρέσει σε καρδιά. Υπάρχει χώρος για όλους τους ανθρώπους που θα τους εμπνεύσει προς θέωση η ομορφιά της Ιεράς Μονής Ντέτσανι, στην οποία έδωσα ανάξιος τους πρώτους μου όρκους ως μοναχός, και την ομορφιά των Ιερών Μονών Γρατσάνιτσα, Ντέβιτς και της Σοκόλιτσα, για όλους εκείνους που θα τους συνετίσει το Πατριαρχείο Πεκίου, θα τους θυμιάσουν οι κόκκινες παιώνιες του Κοσόβου, να λάβουν ευλογία από τον άγιο Στέφανο του Ντέτσανι.

Θα συνεχίσω, όσο μπορώ, να υπηρετώ τον πιστό μας λαό στην αγαπημένη μου Κροατία, η οποία έγινε η δεύτερη πατρίδα μου, έχω γνωρίσει την βαθιά πίστη, τη δύναμη και την αγάπη του λαού, που θα αποτελέσει πρότυπο για μένα τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για τη Σλοβενία. Την ίδια αγάπη και φροντίδα από εμένα και από όλους μας πρέπει να έχουμε για τους Ορθόδοξους αδερφούς μας στην Βόρεια Μακεδονία, οι οποίοι φυλάσσουν εδώ και αιώνες μερικά από τα ωραιότερα μοναστήρια που χτίστηκαν από τους προγόνους μας. Οι συμπατριώτες μας έχουν χτίσει μεγαλοπρεπή μοναστήρια σε όλο τον κόσμο, σε όλη την Ευρώπη, τον Καναδά, την Αμερική, την Αυστραλία. Θα είναι όλοι στις προσευχές μου και τους έχω στην καρδιά μου.

Πατέρες, αδελφοί και αδελφές, θα ήθελε κυρίως να παραμείνουμε νηφάλιοι και έτοιμοι για κάθε καλή πράξη και θυσία σε αυτή τη δύσκολη περίοδο της πανδημίας, που προκλήθηκε από την εξάπλωση του ιού KOVID-19. Τους προηγούμενους μήνες, γίναμε μάρτυρες μεγάλων θυσιών των γιατρών, νοσηλευτών και όλων των συνανθρώπων μας, οι οποίοι, αφιερώνοντας ανιδιοτελώς τη ζωή και τις δυνάμεις τους, εκπλήρωσαν τη μεγαλύτερη εντολή του Χριστού για την αγάπη. Ας είμεθα, λοιπόν, πάντοτε προσεκτικοί και δυνατοί! Ας μην μας κυριεύει ο φόβος και ας έχουμε κατά νου ότι ο κάθε σωματικά υγιής άνθρωπος μπορεί να πράττει ως ο χειρότερος ιός για αυτόν τον κόσμο! Αν ο καθένας από εμάς κοιτάξει βαθιά στην καρδιά του, θα σκεφτεί ότι ο άνθρωπος είναι ο μόνος ιός στον κόσμο. Ο μόνος που ταράζει ισορροπίες στην αρμονία που δημιούργησε ο Θεός. Το παράδειγμα αυτής της πανδημίας, που εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα, ας μας δείξει πόσο αλληλένδετοι και συνδεδεμένοι είμαστε μεταξύ μας, και πώς μόνο με αμοιβαία προσοχή και μέριμνα μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτή τη φοβερή μάστιγα, που κατά κύριο λόγο είναι η μάστιγα της αμαρτίας και της πνευματικής ασθένειας που μας απειλεί από μέσα.

Τον Ιούλιο του 2014, στο Ζάγκρεμπ έχω πει, και εμμένω στα λεγόμενά μου, ότι με όλο μου το είναι, τις ταπεινές μου δυνάμεις, αλλά με τη ισχύ και τη δύναμη της χάριτος του Θεού, θα εργαστώ για τη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων, τη δημιουργία γεφυρών και την καθιέρωση διαλόγου με όλους. Μέσα από αυτόν τον διάλογο στο Ζάγκρεμπ και αλλού, απέκτησα φίλους και είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι τους απέκτησε και το σύνολο της Εκκλησία της Σερβίας και όλος ο σερβικός λαός. Θα προσπαθήσω να είμαι αντάξιος εκείνων των ανθρώπων στο Ζάγκρεμπ, τη Λιουμπλιάνα και άλλες πόλεις της Επισκοπής Ζάγκρεμπ-Λιουμπλιάνας, που ήταν κοντά σε μένα, στους ιερείς μας και στον σερβικό λαός, που μας είχαν παραπάνω από φίλους. Όταν χρειάστηκε, μας εκπροσώπησαν και δημόσια μας υπερασπίστηκαν σε δύσκολες στιγμές και σε προβλήματα αν προέκυπταν ποτέ. Θα ήθελα, ακολουθώντας το παράδειγμά τους, να γίνω και εγώ φίλος στους αδελφούς μου, ανεξαρτήτως έθνους και θρησκεύματος, οι οποίοι ζουν σε χώρες  και μέρη όπου εμείς οι Ορθόδοξοι Σέρβοι βρισκόμαστε στην πλειοψηφία, όπως ήταν οι φίλοι που απέκτησα στη Κροατία και Σλοβενία. Ως εκ τούτου, ζητώ από εσάς και όλους εμάς, Πατέρες, αδελφοί και αδελφές εν Χριστώ, να συνεχίσουμε να ακολουθούμε αυτό τον δρόμο, προσευχόμενοι στους αγίους προγόνους και τους ουράνιους μεσίτες μας για να μας στηρίξουν στο έργο αυτό, και έχοντας αυτήν την καλή ελπίδα, να φτάσουμε από τώρα, στην αιώνια ζωή!